Stosunek innych do poliamorii

eWua

O typie związku (związkach?), w jakim jestem nie mówię na lewo i prawo, ale osoby, które się dowiedziały przyjęły jako tako, a nawet dobrze. Moja przyjaciółka (mąż, na dniach i dziecko) jakoś do końca nie może tego zrozumieć, ale akceptuje (w końcu jest tolerancyjną osobą). Nie rozumie, że tych nowszych partnerów też traktuję "na poważnie". Musze jej to co jakiś czas przypominać, a ona wówczas robi wielkie oczy, jakby to słyszała pierwszy raz Wink

Dwoje moich partnerów (z trzech, bo trzeci był pierwszy) dowiadując się, że nie będą tymi jedynymi nie uciekło ode mnie, chociaż i on i ona wiedzieli o wszystkim właściwie od samego początku. Oczywiście oboje wcześniej wiązali się monogamicznie.
Szczerze mówiąc jestem tym faktem miło zaskoczona.
A jak wyglądają wasze doświadczenia w tym zakresie?

TomekKulesza

Heh, to brzmi jakby miała trudności z przyswojeniem realności tego co mówisz.

W sumie to nie wiem. Raczej nie mam okazji rozmawiać z ludzmi (w realu) którzy nie są już w jakiś sposób, hmm, nietradycyjni.

Więc nawet jeśli ktoś ma jakiś problem, to presja grupy go ucisza, zresztą, ja raczej nie zachowuję się pod tym względem jakbym nie był pewny czy to przypadkiem nie w porządku. Ale tak, mało kto odnosi to do siebie. Wliczając w to ludzi, którzy mają/mieli jakieś doświadczenie "eee, w praktyce to niewykonalne".

Dude, w praktyce, z moich obserwacji, monogamia jest niewykonalna. Może 3% ludzi jest z tą samą osobą co 10 lat temu. Wróć, 2%, bo jedna z tych osób jest poli Very Happy

Chyba odbiegam od tematu. Jaki właściwie był? Very Happy

A, reakcje. Poza tym typowym "nie dla mnie/nierealne", to właściwie tylko raz spotkałem się z reakcją którą mógłbym uznać za negatywną, i tylko na podstawie sygnałów pozawerbalnych, i wcale nie jestem tego pewny. Co zabawniejsze, to było w UFAie, przy okazji dyskusji o Paradzie Równości, więc jakby w środowisku LGBT. Co w sumie zaskakuje tylko z pozoru.

Bruno

Z perspektywy ostatnich miesięcy - muszę stwierdzić, że postawa - preferencja relacyjna "poli" nie spotyka się ze zrozumieniem. Jest tolerowana (tak odbieram to z rozmów), ale nie jest akceptowana. W dodatku większość osób (z którymi mam kontakt) chciała by była ich udziałem, ale na zasadzie jestem jedyn(y)a a mo(je)i patrtner(ki)zy nie mają nikogo poza mną.

Jajcus

Ja na razie rozglądam się za „trzecią połówką” i mam obserwacje z tej perspektywy. Wygląda na to, że ludzi mniej przeraża wizja, że ja chciałbym kolejną kobietę w swoim życiu, bardziej że żona ma o tym wiedzieć. Stąd zdarzało mi się słyszeć/czytać teksty, które dla mnie są bez sensu, ale dla autorów chyba tak. Np. „wiesz, ja bym się może z tobą przespała, gdyby nie to, że ty zaraz wypaplasz żonie”, albo „Nie, ja w takie układy się nie pakuję…” (tu jeszcze ok) „…szczególnie, jeśli żona wie!” (?).
Generalnie odczuwam „dyskryminację na punkcie stanu cywilnego” jeśli chodzi o znajomości z płcią przeciwną (obrączka na palcu – nietykalny). Wink

No cóż, świat wokół jest „monogamiczny” trzeba jakoś z tym żyć Wink

A w rodzinie miałem ostatnio „coming out” w pewien sposób związany z niemonogamicznością (szczegóły pominę, ale mogło to być szokiem)… i właściwie nawet żadnej sensacji nie było – wszyscy przyjęli fakty do wiadomości i nie wygląda żeby to w jakikolwiek sposób wpłynęło na rodzinne relacje.

Bruno

Tak, często tego typu związki nie mieszczą się ludziom w głowach, już prędzej "seryjna monogamia", "skoki w bok", czy posiadanie kochanka lub kochanki.

TomekKulesza

CultOfTheMachine · Gość

eWua

Hm... temat założyłam 4 lata temu. Very Happy

Wiele się od tego czasu zmieniło. Na przykład całkiem przypadkiem poznajdywałam kilkoro ludzi, którzy nie są w monogamicznych związkach (na żywo! nie w internecie). W pierwszym poście pisałam o mojej przyjaciółce, która relację poli nie za bardzo akceptowała. Jakby to powiedzieć... Znacznie udało mi się zmienić jej przekonania. Laughing

Co jest najdziwniejsze: jestem z partnerem, zadeklarowanym niemonogamistą od 3 lat i w zasadzie od prawie półtora roku tworzymy związek monogamiczny.
Pozdrawiam! Cool

Bruno

Cześć

Z pewną nostalgią wspominam, pierwsze wpisy i lekturę. Początki były trudne i mocno pod górkę. U mnie podobnie, przez ostatnie lata miałem okazję poznać wiele osób poli i związków w jakich żyją. Bardzo ciekawie jest w Warszawie - prężnie działa tu grupa, regularne spotkania, dobry klimat Smile

.
Myślę, że poliamoria to nie ilość partnerów, a kwestia podejścia i otwartości. Mnie ciągnie coraz bardziej i bardziej w kierunku relacji opartych na przyjaźni (jakoś w nich odnajduję swoje spełnienie) - ale to rzecz gustu. Miło Cię czytać po latach Smile

)

eWua

Cześć Bruno. Ostatnio to Twoje wypowiedzi na Facebooku czytuję, więc wiem, że w Warszawie poli-życie kwitnie. Jednak moje Opole to zdecydowanie mniejsze i zaściankowe miasto, chociaż i tak nie jest najgorzej Smile

Bruno

Cześć, cześć Smile

. Z tego co się orientuję, jest trochę osób z Wrocławia - może stworzycie tam grupę spotkań? Smile

eWua

No, nawet znam tam takiego jednego z Wrocławia, ale nie zawsze mam kasę, czas i chęci aby tam podskoczyć. Kiepsko u mnie ze zrzeszaniem się w jakiekolwiek większe grupy społeczne Smile

Umbriel

Nam się zaczyna właśnie taki związek. Zaczęło się od poznania pary poprzez swing. W trakcie wspólnego spędzania czasu.. cóż.. zaczyna solidnie iskrzyć i co raz więcej tego czasu spędzamy razem. Życia powoli nam się zazębiają, a uczucie powrotu z ciężkiej trasy do trojga czekających na mnie wspaniałych ludzi jest wspaniałe (z punktu widzenia Diany ich wsparcie i pomoc gdy zostaje sama z małą). Ugh.. co raz bardziej wygląda na to, że przy dobrych wiatrach, za rok, półtorej czeka mnie "Mamo, tato, to B i P.. Zamieszkają ze mną i Dianą, kochamy się."
Macie jakieś pomysły na tą sytuację?
Ktoś? Coś? Wink

Dawidkgd

Hmmm.. ja wam nie pomogę w tym temacie niestety ale trzymam kciuki bo rozmowa może być szokująca, ale to już zależy od rodziców Wink

Umbriel

Rodziców powiadasz..
Moja teściowa jest katechetką.. a cała rodzina prawicowa i katolicka..
Z mojej strony - jeszcze gorzej Razz

Policjant i Nauczycielka Razz

We're fucked... Razz

A poważniej, to takie związki nie rodzą się szybko.. Jeśli mamy ze sobą zamieszkać, to i tak taka decyzja nastąpi nie wcześniej, niż za dwa lata.. Mamy nadzieję, ze do tego czasu rodzice polubią naszych przyjaciół i nie będzie to dla nich aż takim szokiem.. No i jest jeszcze wnuczka.. trudno zerwać kontakty gdy na szali jest wizja nie widywania dziecka, na punkcie którego ma się regularnego hopla Wink