Stosunek innych do poliamorii

Dawidkgd

Ło jena nie zazdroszczę u mnie tylko Matka to nauczycielka, wystarczy wspomnieć coś o bisex, albo gay i już muszę ją nauczać doktryny XXI wieku Wink

Dobrze że jak mówisz macie przed sobą jeszcze jakiś rok dwa lata na zaplanowanie akcji odbijania zakładników Razz

Asia

Przede wszystkim, bardzo się cieszę z tak pozytywnych początków Waszej poli-relacji! Very Happy

Ja z kolei nie uważam, że wszystko zależy od rodziców. Wręcz przeciwnie, uważam, że wszystko zależy od Was Smile

. Co chcę przez to powiedzieć? To, że to życie i szczęście i miłość są Wasze - to Wy je konstruujecie, to Was ma to karmić, to Wy wiecie czego potrzebujecie i nikomu nic do tego. Również rodzicom. Dzieci nie są nic winne swoim rodzicom; na pewno nie są im winne układania sobie życia według oczekiwań rodziców. Im prędzej Wy wewnętrznie to poczujecie, tym lepiej. Tu praca wewnętrzna jest po Waszej stronie.
Jak powiedzieć? Po prostu powiedzieć Smile

. W sposób bezpośredni, ale ciepły - nie przepraszając za to że się żyje i jak się żyje, tylko informując co u Was słychać. I być gotowym na to, że nie zostaniecie z tym pogłaskani po główce - że mogą nastąpić złości, fochy, protesty. Przyjąć to z wewnętrznym ciepłem, ale jednocześnie z nieustępliwością jeśli chodzi o Wasze pozycje i przekonania. To jak układacie Wasze życie, budujecie Wasze szczęście nie jest przedmiotem negocjacji między Wami, a Waszymi rodzicami. Być może rodzice będą potrzebowali czasu na odosobnienie, przemyślenie, przetrawienie - dajcie im ten czas, nie dokładając nerwów ze swojej strony. Jeśli Was kochają - tych realnych Was, którymi jesteście -, to sobie przemyślą, przetrawią, odezwą się i wszystko się ułoży.

Odwagi! Smile

Będzie dobrze.