Zazdrość

Bruno

Brakuje mi tego tematu. Zachęcam do dyskusji, bo jak pokazuje życie, zazdrość jest zjawiskiem, uczuciem, które często pojawia się w relacjach międzyludzkich. Zastanawiałem się gdzie umieścić ten temat, wybrałem - "Pytania i porady". Porad będzie zapewne niewiele a pytań mnóstwo. Od czego zacząć? Myślę, że od próby zdefiniowania tego czym jest zazdrość - bo jeśli mamy dyskutować - dobrze jest wiedzieć o czym dyskutować, pisać będziemy. Podam poniżej definicję zazdrości - tak jak ją rozumiem, ma prośbę - by pomóc mi ją doprecyzować, by później dobrze wystartować z dyskusją. Myślę, że sobotnie spotkanie (gdzie tematem była właśnie zazdrość - będzie tu bardzo pomocne), żałuję - byłem tam jedynie chwilę. Może ktoś zrobi jakieś jego podsumowanie - może padły tam jakieś ciekawe wnioski, pytania? Wg mnie warto podjąć ten trud - dla siebie i osób, które kochamy, z którymi pozostajemy w relacji lub relacjach. Wiadomo, że nikt tak sobie nie zaszkodzi ale i nie pomoże jak właśnie człowiek - sam sobie Wink

, nie mniej może padną tu wnioski lub przeczytamy o czymś co pomoże komuś w tych wewnętrznych zmaganiach z zazdrością.

Zazdrość - uczuci(a?)e żalu (bo odczuwamy żal), przykrości (bo jest nam przykro), czasem złości lub nienawiści wywołane przypuszczeniem (samą możliwością zaistnienia jakichś faktów) lub powzięciem (bo jak nie wiemy to nie jesteśmy zazdrośni) wiadomości (można usłyszeć, zobaczyć, przeczytać, poczuć itd.) z powodu czyjegoś (nie naszego) stanu posiadania.
Stan posiadania - te słowa mogą wydawać się tu nie na miejscu, ale czy na pewno - "myślimy słowami" (duże uproszczenie) - mówimy przecież moje pieniądze (co czujemy jak nam ktoś chce je zabrać), mój koń, mój motocykl, mój penis, moje ciało, moja dziewczyna, mój chłopak itd.

Tyle definicji - proszę o jej zweryfikowanie, uzupełnienie.

I jeszcze

Za pamięci spotkałem się z kilkoma ciekawymi obserwacjami, przemyśleniami na ten temat, zapiszę je by pamiętać i czuć się zobowiązanym Wink

do ich późniejszego rozwinięcia.

1. "Jestem samotn(a)y. Chcę być czyj(a)ś. Nie mam nikogo."

2. "Uczucie zazdrości jest uczuciem "wielopiętrowym" - jego geneza tkwi m.in. w poczuciu własnej wartości." - z soboty - Tomek, poczynił jeszcze "jedną" trafną - moim zdaniem obserwację - zaczepienie zazdrości tkwi w potrzebie posiadania/odczuwania prawa do bycia w "tu i teraz" - co wiąże się(?) z poczuciem przynależności i pozycji w grupie(?).

3. Moja obserwacja ze znanych mi związków/relacji niemonogamicznych (nie zawsze poliamorycznych!)- "gwiazda, planety, satelity". Moim zdaniem uczucie zazdrości wygląda różnie z różnych perspektyw -
jeśli np. partnerka "A" , ma trzech partnerów "B","C" i "D" i partnerkę "G";
gdzie partner "B" ma partnerkę "E" i jest jej jedynym partnerem oraz partnerkę "G";
dla partnera "C" jedyną partnerką jest "A" i nie wie o "B" i "C" (bo nie chce DADT);
natomiast "D" ma jako partnera "F"(dla którego "D" jest jedynym partnerem) i jako partnerkę "G" z którą nie uprawia seksu, a która jest partnerką "A".
To dla każdej z tych osób, eliminując nawet już ich indywidualne cechy tzw. charakteru, preferencje seksualne i relacyjne,
uczucie zazdrości, będzie "wyglądało inaczej" - w zależności od pozycji w związku, zakresu informacji, czy ilości partner(ów)ek.
Z moich obserwacji osoby takie w mniejszym stopniu odczuwają zazdrość (tylko nie wiem, czy jest to przyczyną, czy skutkiem).
4. Przemoc wywołana zazdrością
5. Chorobliwa zazdrość
6. Postrzeganie własnego szczęścia lub (i) własnej wartości przez pryzmat partnera
7. Zazdrość a wolność
8. Miłość a zazdrość

Bruno

"Z moich obserwacji osoby takie w mniejszym stopniu odczuwają zazdrość (tylko nie wiem, czy jest to przyczyną, czy skutkiem). "

"osoby takie" - osoby z "centrów". Dobrze to widać jeśli rozrysuje się taki schemat na kartce papieru.

Pozdrawiam

TomekKulesza

Cholera. No wlasnie jakos malo pamietam (oprocz tego, ze ludzie mowili duzo). Tez popieram, ze ktos kto byl moglby cos napisac.

Zabawne jest to, ze wlasciwie to ja chyba niewiele tam mowilem teoretycznie o zazdrosci - a przynajmniej tak to pamietam. Stosunkowo niewiele. Ale mowilbym podobne rzeczy, o pietrowosci, o poczuciu wlasnej wartosci, o leku. Wlasciwie to bardzo jestem zadowolony z mojego wstepu do handoutu.

Bruno

W sumie, może faktycznie, nikt na tym forum nie bywa zazdrosny Wink

.

eWua

Bruno

Wiesz, tak z moich doświadczeń - jeśli pisałem o tym to przepraszam - wynika, że istotą zazdrości może być strach przed utratą miłości otrzymywanej od osoby, którą kochamy - coś takiego mi się z tego wyłaniało. Jeśli ta pewność występowała to mimo, że moja partnerka była zaangażowana w jeszcze inny związek, zachowywałem spokój i nie przeszkadzało mi to (nie było to aż tak dotkliwe - choć na początku byłem nieco niepewny - tego co będzie dalej), by po kilku dniach podobnie jak Ty cieszyć się z tego faktu. Dzisiaj jest to dla mnie normalne, miłe, radosne (od radości).

Co do centrum - chyba tak jest (często) tak ocenia(ją)ły to również osoby będące w związkach ze mną, ale i z innych znanych mi relacji nieklasycznych Wink

.

eWua

Bruno

o ile dobrze zrozumiałem - chodzi Ci o to, że z mojej wypowiedzi wywnioskowałaś, że człowiek "powinien być" zazdrosny bardziej po stracie partnera (lub jego uczucia do nas) niż przed tą stratą. Rozumiem, że facet przestał Cię kochać i wtedy odszedł do innej? Czy też kochał Was obie, ale z jakichś powodów dokonał wyboru jednej? Czy on Cię nadal kocha i czy kocha tamtą albo kochał wtedy o ile to już historia?

eWua

tak, "powinien być" bardziej zazdrosny, jeśli ktoś mu odbił wcześniej partnera/partnerkę.
A co do mojej sytuacji, kochał nas obie, aż wybrał tamtą, twierdząc, że mnie "chyba już nie kocha".

Bruno

Nie mam zamiaru nikomu mówić co czuje - bo to on/ona wie najlepiej - w tym przypadku Ty sama. W takiej sytuacji jak Twoja (podobnej oczywiście) czułem żal, smutek, już nie zazdrość. Ta była wcześniej, choć szybko przekształciła się w obawę. Ta myśl, zdanie - "chyba już Cię nie kocham" - to jak dla mnie (często, bo zapewne nie zawsze) swego rodzaju uśmiercanie miłości w ramach norm społecznych "1+1" lub pod presją nowej partnerki/partnera. Współczuję.

eWua

byliśmy w takim trójkącie relacyjnym ja-on-ona przez kilka ładnych miesięcy i wszystkim to pasowało. Do czasu... To była jego decyzja, a nie jej ani moja. Nikt nie kazał mu się decydować na jedną ani nic z tych rzeczy, więc chyba na serio przestał mnie kochać po prostu...
Wydaje mi się, że wówczas naturalne wydają się przemyślenia typu "co by było, gdyby nie zakochał się w tamtej"...

Bruno

Każde z nas ma swoje przeżycia. Tak mi przyszło do głowy odnośnie Twojej historii - może (zaznaczam może tu Twój partner wie jak było) - Wasze uczucie (miłość) nie miała szansy "ustabilizować się" na poziomie również przyjaźni (oprócz jej sfery namiętnej), może namiętność wygasła a przyjaźni nie było lub była delikatnie zarysowana. Mam tu na myśli taką przyjaźń, która potrafi się "naprawiać" - ma zdolność do pokonywania przeszkód. Zgaduję, nie wiem czy trafnie, ale pisze to szczerze. Czy było by inaczej, jeśli by się w Niej nie zakochał? Tak. Jednak nie wiadomo, czy lepiej - lepiej dla Ciebie. Myślę, że zweryfikowało to życie. Mam nadzieję, że zostały Ci w pamięci piękne wspomnienia z tego okresu - bo zapewne były takie - inaczej byście ze sobą tyle nie wytrzymali Smile

. Boisz się kochać po tym związku? Tak na marginesie - zastanawiam się co takiego dzieje się w nas, że przestajemy kogoś kochać? Jaka pogoda u Ciebie? Ja czekam na burzę Smile

.

eWua

Oj, wspomnienia zostały niezwykłe fakt. Po upadku mojego całe związku poliamorycznego (tak niefortunnie wyszło, że w szybkim czasie wszystkie relacje upadły), co miało miejsce rok temu, nie jestem w stanie się zakochać. Nie tyle, co się boję, co raczej jakbym nie umiała...
A pogoda przejdzie. Burzy nie było, więc można było spotkać się z przyjaciółmi Wink

Bruno

Jakoś jestem o Ciebie spokojny – zakochasz się "jak amen w pacierzu"! Myślę sobie, że te zawody miłosne w jakiś sposób Cię pokaleczyły, pojawiła się nieufność. Może jak rany się zabliźnią otworzysz się na jakieś płomienne afekty Wink

. Wiesz jest coś takiego – jak zamknięta postawa (tak obserwuję) – wtedy miłość się od nas odbija – robimy się miłościoszczelni. Dlaczego? Moim zdaniem naruszone zostały w nas: zaufanie, poczucie akceptacji i życzliwości otrzymywane z zewnątrz (od partnerów/partnerek) – to reakcja obronna. Nie wiem jak Ty, ale ja lubię wyjaśniać sprawy z byłymi do końca – nawet po latach – to uwalnia a w efekcie otwiera mnie. W sumie wszyscy popełniamy błędy - mi przeszkadzają urazy jeśli je do kogoś żywię – staram się ich pozbywać, bo to zbędny balast. Muszę Cię zmartwić, zakochasz się jeszcze. Smile

U mnie słońce Smile

.

eWua

z byłymi sprawy mam wyjaśnione do końca.
A co do zakochania... na razie, przez ten rok zauroczyłam się 3 razy bez wzajemności i ze 3 razy ktoś zauroczył się we mnie... Więc można rzec, że miłość, owszem, pojawia isę w moim życiu, ale mnie mija.
A u mnie dzisiaj burzowo, deszczowo i pochmurno.